Κατά τας πηγάς, ας ηδυνήθημεν να έχωμεν προ οφθαλμών, ο Νικόλαος Ε. Καστανάκης συνήθροιζε επαγγελματικούς τας εξής απασχολήσεις: γελοιογράφος, σκιτσογράφος, γραφίστας, ενώ μεταγενεστέρως επετηδεύθη και τον ζωγράφον. Δια το τελευταίον δεν ηδυνήθημεν να έχωμεν τι προ οφθαλμών. Εις τα υπόλοιπα πάλιν, αι πηγαί πάσχουσιν. Είχον μείνει εξαρχής άνευ σκαφής αύλακος και σήμερον ευρίσκονται εις μέγαν βαθμόν ξηρότητος.
Όμως, ας γίνω πιο ξεκάθαρος, και χωρίς λεκτικά παιγνίδια, γιατί κινδυνεύω να βγω οφσάιντ. Χαρακτηριστικό λοιπόν, που σφραγίζει σχεδόν τα πάντα, είναι η έλλειψη συστηματικής βιβλιογραφίας. Απλουστευμένο αυτό σημαίνει πως όλα τα τεκμήρια του παρελθόντος βρίσκονται σε ημίφως ή, το χειρότερο, σε βαθύ σκότος. Έτσι, εάν κάποιος ξεκινήσει με πρόθεση ανασύνθεσης πάνω σε κάτι προγενέστερο, τα βρίσκει σκούρα. Πέφτει σε απαγορευτικά προσκόμματα και πρακτικά καταλήγει σε αυτοσχεδιασμούς. Αυτή είναι η μία πιθανότητα. Η άλλη, διόλου απίθανο, αγανακτισμένος να τα σιχτιρίσει. Σίγουρα πάντως, η έλλειψη πληροφοριών αναχαιτίζει, αν δεν δηλητηριάζει κιόλας, τον αρχικό ενθουσιασμό.